„Człowiek w poszukiwaniu sensu” to kluczowa książka Viktora Frankla, ikony psychiatrii i psychoterapii. Pierwsza część dedykowana jest obozowym doświadczeniom autora. Jako austriacki lekarz żydowskiego pochodzenia znalazł się w obozach koncentracyjnych, w których spędził kilak dramatycznych lat swojego życia. Jednak zdołał przeżyć wojnę. Druga część poświęcona jest opisowi stworzonego przez Frankla nurtu psychoterapii, nazwanego logoterapią, czyli terapią sensu.
Imperatyw kategoryczny logoterapii brzmi: „Żyj tak, jakbyś żył po raz drugi, i tak, jakbyś za pierwszym razem postąpił równie niewłaściwie, jak zamierzasz postąpić teraz”.
Jej dążeniem jest uświadomienie pacjentowi jego odpowiedzialności za wolne decyzje, jakich dokonuje. Frankl ukuł też termin, opisujący to konkretne zjawisko. Jest nim pro-aktywność, przejęta później i propagowana także przez słynnego edukatora, Stephena Coveya. W języku polskim kojarzy nam się z czymś zupełnie innym. Jednak u twórcy logoterapii znaczyła ona przede wszystkim aktywne wzięcie odpowiedzialności za nasze reakcje, za wszystko, co myślimy, czujemy, robimy. Jako dowód opisuje on swoje obozowe doświadczenia. Nawet w tak trudnych warunkach, żaden z nazistów, nie był w stanie zmusić go do odczuwania nienawiści. Jeżeli czuję gniew, to jest to mój gniew, a więc to ja biorę za niego odpowiedzialność – można powiedzieć za Franklem. Tak jest w przypadku każdej emocji, świadomej myśli i zachowania.
Podejście i techniki Viktora Frankla są dzisiaj stosowane przez przedstawicieli wielu nurtów.
[zdjęcie pochodzi ze strony Wydawnictwa Czarna Owca]